Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/194

wińskim, przypatrywali się obu damom przez binokle.
 — Piękne kobiety! — westchnął pan Malborg.
 — A każda w innym guście — dodał pan Niwiński...
 — Którą byś wolał?
 — Obie.
 — A ja Izabelkę, a potem... Wąsowską.
 — Jak one tulą się do siebie... Jak się uśmiechają!... To wszystko, ażeby nas podrażnić. Sprytne są te kobietki.
 — A w gruncie mogą się nienawidzieć.
 — No, przynajmniej nie w tej chwili — zakończył pan Niwiński.
 Do spacerujących pań zbliżył się Ochocki.
 — Czy i kuzynek należy do spisku przeciw mnie? — zapytała go panna Izabela.
 — Do spisku nigdy; mogę z panią być tylko w otwartej wojnie.
 — Z panią? w otwartej wojnie?... Cóż to znaczy. Wojny prowadzą się w celu zawarcia korzystnego pokoju.
 — To nie mój system.
 — Czy tak?... — rzekła panna Izabela z uśmiechem. — Więc załóżmy się, że kuzynek złożysz broń; bo wojnę uważam już za rozpoczętą.
 — Przegrasz ją kuzynko, nawet w tych punktach, w których liczysz na najzupełniejsze zwycięstwo — odpowiedział uroczyście Ochocki.