Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/211

 — Prawda, trzebaby zajść — odparł, pocierając czoło. — Mówiłeś z nią o sklepie?
 — Owszem; pożyczyłem jej nawet 1.200 rubli.
 — Z twoich biednych oszczędności?... Dlaczegóż nie ma pożyczyć odemnie?...
 Rzecki nic nie odpowiedział.
 Przed drugą Wokulski pojechał do pani Stawskiej. Była bardzo mizerna; jej słodkie oczy wydawały się jeszcze większe i jeszcze smutniejsze.
 — Cóżto — spytał Wokulski — słyszałem, że pani chce opuścić Warszawę?
 — Tak, panie... Może mąż powróci... — dodała stłumionym głosem.
 — Mówił mi o tem Rzecki i pozwoli pani, że postaramy się o sprawdzenie tej wiadomości...
 Pani Stawska zalała się łzami.
 — Pan taki dobry dla nas!... — szepnęła. — Niechże pan będzie... szczęśliwy...
 O tej samej godzinie pani Wąsowska była z wizytą u panny Izabeli i dowiedziała się od niej, że Wokulski został przyjęty.
 — Nareszcie... — rzekła pani Wąsowska. — Myślałam, że nigdy się nie zdecydujesz.
 — Więc zrobiłam ci przyjemną niespodziankę — odpowiedziała panna Izabela. — W każdym razie jestto idealny mąż: bogaty, nietuzinkowy, a nadewszystko człowiek gołębiego serca. Nietylko nie jest zazdrosny, ale nawet przeprasza za podejrzenia.