Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/216

Maryanny schrypniętym głosem. — Panu znowu musiał jakiś łotr pożyczyć pieniędzy...
 Ledwie to powiedziała, energicznie zadzwoniono do drzwi... Pani baronowa posłała najprzód Maryannę, a sama tknięta przeczuciem, pomimo bólu głowy, zaczęła się ubierać. Wszystko leciało jej z rąk...
 Tymczasem Maryanna uchyliwszy drzwi zaczepione na łańcuch, zobaczyła w sieni jakiegoś bardzo dystyngowanego jegomościa z jedwabnym parasolem i ręczną walizką. Za jegomościem, który pomimo starannie ogolonych wąsów i bujnych faworytów, wyglądał nieco na kamerdynera, stali tragarze z kuframi i tłomokami.
 — A coto?... — machinalnie zapytała służąca.
 — Otworzyć drzwi, obie połowy!... — odparł jegomość z walizką. — Rzeczy pana barona i moje.
 Drzwi otworzyły się, jegomość kazał tragarzom złożyć kufry i tłomoki w przedpokoju i zapytał:
 — Gdzie tu gabinet jaśnie pana?...
 W tej chwili przybiegła baronowa w niezapiętym szlafroku, z włosami w nieładzie.
 — Coto?... — zawołała wzruszonym głosem. — Ach to ty, Leonie... Gdzie pan?...
 — Zdaje się, że jaśnie pan u Stępka... Chciałbym złożyć rzeczy, ale nie widzę ani gabinetu pana, ani pokoju dla mnie...
 — Zaczekajże... — mówiła gorączkowo baro-