Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/231

ażeby dać panu dowód, że, pomimo błędów, mam serce szlachetne.
 — I dlaczegóż to stajesz pan nad grobem? — spytał Wokulski.
 — Ażeby ocalić honor, który chcesz mi pan wydrzeć.
 — O!... zachowajże pan ten drogi skarb — odparł Wokulski i wydobył z biurka fatalne dokumenty. — Czy o te papiery panu chodzi?
 — Pan pytasz?... pan naigrawasz się z mojej rozpaczy!
 — Uważa pan, panie Maruszewicz — mówił Wokulski, przeglądając papiery. — Mógłbym panu w tej chwili wypowiedzieć kilka morałów, albo nawet przez pewien czas zostawić pana w niepewności. Ale, że obaj jesteśmy już pełnoletni, więc...
 Rozdarł papiery i kawałki ich oddał Maruszewiczowi.
 — Więc niech pan zachowa sobie to na pamiątkę.
 Maruszewicz ukląkł przed nim...
 — Panie! — zawołał — darowałeś mi życie... Wdzięczność moja...
 — Nie bądź pan śmieszny — przerwał mu Wokulski. — O życie pańskie byłem zupełnie spokojny, tak jak jestem pewny, że kiedyś dostaniesz się do więzienia. Cała rzecz, że ja nie chcę panu ułatwiać tej podróży.