Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/236

nien, że tę kocham, a tamtę... Gdybyż ona zapomniała o mnie i była szczęśliwą“.
 Na wszelki sposób postanowił zabezpieczyć jej przyszłość i stanowczo dowiedzieć się o jej mężu.
 „Niech przynajmniej nie potrzebuje troszczyć się o jutro... Niechaj ma posag dla dziecka...“
 Cokilka dni widywał pannę Izabelę w licznych towarzystwach, otoczoną młodszymi i starszymi ludźmi. Ale już nie raziły go ani umizgi mężczyzn, ani jej spojrzenia i uśmiechy.
 „Taką ma naturę — myślał — nie umie ani śmiać się, ani patrzeć inaczej. Jest jak kwiat, albo jak słońce, które mimowoli uszczęśliwia wszystkich, dla wszystkich jest piękne“.
 Pewnego dnia otrzymał telegram z Zasławka, wzywający go na pogrzeb prezesowej.
 „Zmarła?... — szepnął. — Jaka szkoda tej zacnej kobiety!... Dlaczego ja nie byłem przed jej śmiercią?...“
 Zmartwił się, posmutniał, ale — nie pojechał na pogrzeb staruszki, która dała mu tyle dowodów życzliwości. Nie miał odwagi rozstać się z panną Izabelą nawet na kilka dni...
 Już zrozumiał, że nie należy do siebie, że wszystkie jego myśli, uczucia i pragnienia, wszystkie zamiary i nadzieje, przykute są do tej jednej kobiety. Gdyby ona umarła, nie potrzebowałby się zabijać; jego dusza sama odleciałaby za nią, jak ptak, który tylko chwilę odpoczywa na gałęzi.