Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/238

Mówiłam, ażeby jechał z nami. Będzie weselej, nieprawdaż?...
 — Zapewne — odparł Wokulski — tembardziej, że weźmiemy osobny wagon.
 — Więc do jutra!
 Wokulski załatwił najpilniejsze interesa, na kolei zamówił wagon salonowy do Krakowa, a około ósmej wieczorem, wyekspedyowawszy swoje rzeczy, był u państwa Łęckich. Wypili herbatę we troje i przed dziesiątą udali się na kolej.
 — Gdzież pan Starski? — zapytał Wokulski.
 — Czy ja wiem? — odpowiedziała panna Izabela. — Może wcale nie pojedzie... to taki lekkoduch!...
 Już siedzieli w wagonie, ale Starskiego jeszcze nie było. Panna Izabela przygryzała usta, cochwilę wyglądając oknem. Nareszcie, po drugim dzwonku, Starski ukazał się na peronie.
 — Tutaj, tutaj!... — zawołała panna Izabela, Ale ponieważ młody człowiek nie dosłyszał jej, więc wybiegł Wokulski i wprowadził go do saloniku.
 — Myślałam, że już pan nie przyjdzie — rzekła panna Izabela.
 — Niewiele do tego brakowało — odparł Starski, witając się z panem Tomaszem. — Byłem u Krzeszowskiego i niech sobie kuzynka wyobrazi, od drugiej po południu, do dziewiątej, graliśmy...