Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/242

 — Właśnie, że nie i jestem bardzo zmartwiona. Boże, gdyby on się kiedy dowiedział!...
 — Czy o tem, że zgubiliśmy jego blaszkę, czy że... szukaliśmy medaliona? — szepnął Starski, przytulając się do jej ramienia.
 Wokulskiemu mgłą zaszły oczy.
 „Tracę przytomność?...“ — pomyślał, chwytając za pas przy oknie. Zdawało mu się, że wagon zaczyna skakać i lada moment nastąpi wykolejenie.
 — Wiesz, że jesteś zuchwały!... — mówiła przyciszonym głosem panna Izabela.
 — To właśnie stanowi moję siłę — odparł Starski...
 — Zlituj się... Ależ on może spojrzeć... Znienawidzę cię...
 — Będziesz szaleć za mną, bo nikt nie zdobyłby się na to... Kobiety lubią demonów...
 Panna Izabela przysunęła się do ojca. Wokulski patrzył w przeciwległą szybę i słuchał.
 — Oświadczam ci — mówiła zirytowana — że nie wejdziesz za próg naszego domu... A gdybyś ośmielił się... Powiem mu wszystko...
 Starski roześmiał się.
 — Nie wejdę, kuzynko, dopóki sama mnie nie wezwiesz; jestem zaś pewny, że nastąpi to bardzo prędko. W tydzień znudzi cię ten ubóstwiający mąż i zapragniesz weselszego towarzystwa. Przypomnisz sobie łobuza kuzynka, który ani przez je-