Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/244

znać, że od zdrady, rozczarowania i upokorzeń, jest coś gorszego.
 Ale co?... Oto — jazda koleją. Jak ten wagon drży... jak on pędzi!... Drżenie pociągu udziela się jego nogom, płucom, sercu, mózgowi; w nim samym wszystko drży, każda kosteczka, każde włókno nerwowe...
 A ten pęd, przez pole nieograniczone niczem, pod ogromnem sklepieniem nieba!... I on musi jechać, niewiadomo jak jeszcze daleko... może z pięć, może z dziesięć minut!...
 Cotam Starski, albo i panna Izabela... Jedno warte drugiego!... Ale ta kolej, ach, ta kolej... to drżenie...
 Zdawało mu się, że się rozpłacze, że zacznie krzyczeć, że wybije okno i wyskoczy z wagonu... Gorzej. Zdawało mu się, że będzie błagać Starskiego, aby go ratował... Przed czem?... Była chwila, że chciał schować się pod ławkę, prosić obecnych, ażeby na nim usiedli i tak dojechać do stacyi...
 Zamknął oczy, zaciął zęby, schwycił się rękoma za frędzle obicia. Pot wystąpił mu na czoło i spływał po twarzy, a pociąg drżał i pędził. Nareszcie, rozległ się świst jeden... drugi i pociąg zatrzymał się na stacyi.
 „Jestem ocalony“ — pomyślał Wokulski.
 Jednocześnie obudził się pan Łęcki.
 — Coto za stacya? — spytał Wokulskiego.