Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/252

wygrywającą inwokacyą z „Roberta dyabła.“ „Wy, co spoczywacie tu, pod zimnym śmierci głazem“... Śmiech, płacz, żal, pisk, niesforne okrzyki, wszystko to odzywało się razem, a nad wszystkiem unosił się głos potężny, pełen beznadziejnego smutku.
 Byłby przysiągł, że słyszy taką orkiestrę i znowu uległ halucynacyi. Zdawało mu się, że jest na cmentarzu, pośród otwartych grobów, z których wymykały się wstrętne cienie. Pochwili każdy cień stawał się piękną kobietą, między któremi ostrożnie przesuwała się panna Izabela, wabiąc go ręką i spojrzeniem...
 Ogarnęła go taka trwoga, że przeżegnał się i widma znikły.
 „Basta! — pomyślał — ja tu rozum stracę“...
 I postanowił zapomnieć o pannie Izabeli.
 Była już druga po północy. W biurze telegrafu paliła się lampa z zielonym daszkiem i słychać było pukanie aparatu. Obok dworca przechadzał się jakiś człowiek, który zdjął czapkę.
 — Kiedy jedzie pociąg do Warszawy? — spytał go Wokulski.
 — O piątej, wielmożny panie, — odparł człowiek, robiąc ruch, jakby chciał pocałować go w rękę. — Ja, wielmożny panie, jestem...
 — Dopiero o piątej!... — powtórzył Wokulski. — Koni można... A z Warszawy o której?...
 — Za trzy kwadranse. Ja, wielmożny panie...