Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/260

sprawę z tego co zrobił i już zrozumiał, że w chwili nieszczęścia, kiedy go wszystko zdradziło, jeszcze pozostała mu wierną — ziemia, prosty człowiek i Bóg...
 Powoli uspakajał się, łkania coraz rzadziej rozdzierały mu piersi, uczuł niemoc w całem ciele i twardo zasnął.
 Świtało kiedy się obudził; usiadł, przetarł oczy, zobaczył obok siebie Wysockiego i wszystko sobie przypomniał.
 — Długo spałem? — zapytał.
 — Może kwadrans... może pół godziny — odparł dróżnik.
 Wokulski wyjął pugilares, wydobył kilka sturublówek i podając je Wysockiemu rzekł:
 — Uważasz... Wczoraj byłem pijany... Nie mówże nic i nikomu, co się tu stało. A oto masz... dla dzieci...
 Dróżnik pocałował go w nogi,
 — Myślałem — rzekł — że jaśnie pan stracił wszystko i dlatego...
 — Masz racyą! — odparł w zamyśleniu Wokulski — straciłem wszystko... oprócz majątku. Nie zapomnę o tobie, chociaż... Wolałbym już nie żyć!
 — Ja też zaraz mówiłem, że taki pan, nie szukałby nieszczęścia, choćby stracił wszystkie pieniądze. Zrobiła to złość ludzka... Ale i na nią przyj-