Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/295

po mnie — myślał Wokulski. — Ha! niech dziedziczy... świat należy do tych, którzy go biorą“.
 Swoją drogą Szlangbaum, rozmawiający z nim w tej chwili o swoich interesach, wydał mu się zabawny.
 „Wszyscy w sklepie skarżą się na niego — myślał — mówią, że głowę zadziera, że wyzyskuje... Coprawda, o mnie mówili to samo...“
 Spojrzenie jego znowu padło na biurko, gdzie od kilku dni leżał list z Paryża. Wziął go do rąk, ziewnął, ale nareszcie odpieczętował.
 Była to korespondencya od baronowej, mającej dyplomatyczne stosunki, tudzież kilka urzędowych aktów. Przejrzał je i przekonał się, że są to dowody śmierci Ernesta Waltera, inaczej: Ludwika Stawskiego, który zmarł w Algierze.
 Wokulski zamyślił się.
 „Gdybym przed trzema miesiącami dostał te papiery, kto wie, coby dziś było?... Stawska — piękna, a nadewszystko jaka szlachetna... jaka szlachetna!... Czy ja wiem, może ona naprawdę mnie kochała?... Stawska mnie, a ja tamtą... Co za ironia losu!...“
 Rzucił papiery na biurko i przypominał sobie ten mały, czysty salonik, w którym tyle wieczorów przepędził z panią Stawską, gdzie czuł się tak spokojnym.
 „No — mówił — i odrzuciłem szczęście, które samo wpadło mi w ręce... Ale czy może być