Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/354

wić!... — zaczęła pochwili wzburzonym głosem. — Naraził pan osobę z towarzystwa na plotki, jej ojca na chorobę, całą rodzinę na przykrości... Zamyka się pan po parę miesięcy w domu, robi pan zawód kilkunastu ludziom, którzy mu nieograniczenie ufali, a potem nawet poczciwy książe wszystkie pańskie dziwactwa nazywa: „przyczynkiem do działalności kobiet...“ Winszuję panu... Gdybyż to jeszcze zrobił jaki student...
 Nagle umilkła... Wokulski był strasznie zmieniony.
 — Ach, cóż znowu, przecież mi pan chyba nie zemdlejesz?... — rzekła przestraszona. — Dam panu wody, albo wina...
 — Dziękuję pani — odparł. Jego twarz bardzo szybko odzyskała naturalną barwę i spokojny wyraz. — Widzi pani, że naprawdę nie jestem zdrów.
 Pani Wąsowska zaczęła mu się pilnie przypatrywać.
 — Tak — mówiła — trochę pan zeszczuplał, ale z tą brodą jest panu wcale nieźle... Nie powinien pan jej golić... Wygląda pan interesująco...
 Wokulski rumienił się jak dzieciak. Słuchał pani Wąsowskiej i dziwił się, czując, że jest wobec niej nieśmiały, prawie zawstydzony.
 „Co się ze mną dzieje?“ — pomyślał.
 — W każdym razie powinien pan zaraz wyjechać na wieś — ciągnęła dalej. — Kto słyszał