Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/361

 — Nie!... — zawołała nagle — ja muszę z pana wydobyć zdanie stanowcze...
 — O czem?
 — O różnych kwestyach, na które mi pan odpowie jasno i wyraźnie.
 — Czy to ma być egzamin?
 — Coś nakształt tego.
 — Słucham panią.
 Można było myśleć, że się waha; przemogła się jednak i zapytała:
 — Więc utrzymuje pan, że baron miał prawo odepchnąć i zniesławić kobietę?...
 — Która go oszukała?... Miał.
 — Co pan nazywa oszustwem?
 — Przyjmowanie uwielbień barona, pomimo feblika, jak pani mówi, do pana Starskiego.
 Pani Wąsowska przygryzła usta.
 — A baron ile miał takich feblików?...
 — Zapewne tyle, na ile mu starczyło ochoty i okazyi — odparł Wokulski. — Ale baron nie pozował na niewinność, nie nosił tytułu specyalisty od czystości obyczajów, nie był zato otaczany hołdami. Gdyby baron zdobył czyjeś serce, twierdząc, że nigdy nie miał kochanek, a miał je, byłby także oszustem. Coprawda, nie tego w nim szukano.
 Pani Wąsowska uśmiechnęła się.
 — Wyborny pan jesteś!... A któraż kobieta