Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/370

 — I czemu pan to przypisuje?... — zapytała, spuszczając oczy.
 — Przede wszystkiem pani... A następnie temu, że nareszcie zdobyłem się na jasne sformułowanie przed kimś rzeczy, którąm oddawna rozumiał, alem nie miał odwagi uznać. Panna Izabela to kobieta innego gatunku, aniżeli ja, i tylko jakieś obłąkanie mogło mnie przykuć do niej.
 — I co pan zrobi po tem ciekawem odkryciu?
 — Nie wiem.
 — Nie znalazł pan czasem kobiety swego gatunku?...
 — Może.
 — Zapewne jest nią ta pani... pani Sta... Sta...
 — Stawska?... Nie. Prędzej byłaby nią pani.
 Pani Wąsowska podniosła się z fotelu z miną bardzo uroczystą.
 — Rozumiem — rzekł Wokulski. — Mam już odejść?
 — Jak pan uważa.
 — I na wieś nie pojedziemy razem?
 — O, to z pewnością... Chociaż... nie bronię panu przyjechać tam... Zapewne będzie u mnie Bela...
 — W takim razie nie przyjadę.
 — Nie twierdzę, że będzie.
 — I zastałbym tylko samę panią?
 — Przypuszczam.