Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/382

 — Muszę gdzieś wyjechać — rzekł do siebie — muszę odpocząć, a później... zobaczymy...
 Po południu wysłał długą depeszę do Suzina, do Moskwy.
 Na drugi dzień, około pierwszej, kiedy Wokulski jadł śniadanie, wszedł lokaj pani Wąsowskiej i oświadczył, że pani czeka w powozie.
 Gdy wybiegł na ulicę, pani Wąsowska kazała mu usiąść.
 — Zabieram pana — rzekła.
 — Czy na obiad?...
 — O nie, tylko do Łazienek. Bezpieczniej mi będzie rozmawiać z panem przy świadkach i na wolnem powietrzu.
 Ale Wokulski był pochmurny i milczał.
 W Łazienkach wysiedli z powozu, minęli pałacowy taras i zaczęli spacerować po alei dotykającej amfiteatru.
 — Musi pan wejść między ludzi, panie Wokulski — zaczęła pani Wąsowska. — Musi ocknąć się pan ze swej apatyi, bo inaczej minie pana słodka nagroda...
 — Och?... aż tak...
 — Niezawodnie. Wszystkie damy są zainteresowane pańskiemi cierpieniami i założę się, że niejedna chciałaby odegrać rolę pocieszycielki.
 — Albo pobawić się mojem rzekomem cierpieniem, jak kot poranioną myszą?... Nie, pani, ja