Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/392

 — Eh, nie, pani... Skrzywdzona ludzka godność, to nie imaginacya.
 — A zatem?...
 — Cóż być może? — odparł Wokulski. -— Spostrzegłem się, odzyskałem siebie, a dziś mam tę tylko satysfakcją, że tryumf moich współzawodników, przynajmniej co do mnie, nie był zupełny.
 — I to jest nieodwołalne?...
 — Proszę pani, rozumiem kobietę, która oddaje się z miłości, albo sprzedaje się z nędzy. Ale na zrozumienie tej duchowej prostytucyi, którą prowadzi się bez potrzeby, na zimno, przy zachowaniu pozorów cnoty, nato już brakuje mi zmysłu.
 — Więc są rzeczy, których się nie przebacza? — spytała cicho.
 — Kto i komu ma przebaczać?... Pan Starski chyba nigdy nie obrazi się o takie rzeczy, a może nawet będzie rekomendował swoich przyjaciół. O resztę zaś można nie dbać, mając liczne i tak dobrane towarzystwo.
 — Jeszcze słówko — rzekła pani Wąsowska, powstając. — Wolno wiedzieć, jakie pan ma zamiary?...
 — Gdybyżem ja sam wiedział!...
 Podała mu rękę.
 — Żegnam pana.
 — Życzę pani szczęścia...