Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/412

wie, nato, dalibóg! trzeba mieć w wysokim stopniu rozwiniętą psychozę...
 — Zkądże te wiadomości? — spytał Rzecki.
 — Z najlepszego źródła, bo od Szlangbauma, któremu zbyt wiele zależy na tem, ażeby dowiedzieć się o projektach Wokulskiego. Ma mu przecież, w początkach października, zapłacić sto dwadzieścia tysięcy rubli... No, a gdyby kochany Stasio w łeb sobie palnął, czy utonął, czy umarł na żółtą febrę... Rozumiesz pan?... Wówczas moglibyśmy albo całemu kapitałowi ukręcić szyję, albo przynajmniej obracać nim z pół roku bez procentu... Pan już chyba poznałeś Szlangbauma? On przecież mnie... mnie chciał okpić!...
 Doktor biegał po pokoju i giestykulował rękoma w taki sposób, jak gdyby sam był dotknięty początkami psychozy. Nagle zatrzymał się przed panem Ignacym, popatrzył mu w oczy i schwycił za rękę.
 — Co... co... co?... Puls przeszło sto?... Miałeś pan dziś gorączkę?...
 — Jeszcze nie.
 — Jakto: nie?... Przecież widzę...
 — Mniejsza!... — odparł Rzecki. — Czyby jednakże Stach zrobił coś podobnego?...
 — Ten nasz dawny Stach, pomimo romantyzmu, możeby nie zrobił; ale ten pan Wokulski, zakochany w jaśnie wielmożnej pannie Łęckiej,