Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/432

Szuman — że... to bydlę... to zwierzę... wtedy, w maju, kiedy jechał z Łęckimi do Krakowa, rzucił się w Skierniewicach pod pociąg!... Wysocki go uratował...
 — Eh!... — mruknął Rzecki.
 — Nie: eh!... tylko tak jest... Z czego widzę, że kochany Stasieczek, obok romantyzmu, miał jeszcze manią samobójstwa.. Założyłbym się o cały mój majątek, że on już nie żyje!...
 Nagle umilkł, spostrzegłszy straszną zmianę na twarzy pana Ignacego. Zmieszał się niesłychanie, sam prawie zaniósł go na łóżko i przysiągł sobie, że już nigdy nie będzie zaczepiać tych kwestyj.
 Ale los zrządził inaczej...
 W końcu października, bryftregier oddał Rzeckiemu list rekomendowany, pod adresem Wokulskiego.
 List pochodził z Zasławia, pismo było niewprawne.
 „Czyby od Węgiełka...“ — pomyślał pan Ignacy i otworzył kopertę.
 „Wielmożny panie! — pisał Węgiełek. — Najpierwiej dziękujemy wielmożnemu panu za pamięć o nas i za te pięćset rubli, któremi nas wielmożny pan znowu obdarzył i za wszystkie dobrodziejstwa, które otrzymaliśmy z jego szczodrobliwej ręki, dziękujemy: matka moja, żona moja i ja... Podrugie zaś wszyscy troje zapytujemy się o zdrowie i życie wielmożnego pana i czy pan szczęśliwie do dom