Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/445

 — Panna Izabela?... — zapytał Szuman. — Cóżto, czy ma zamiar nawet Pana Boga kokietować, czy tylko chce po wzruszeniach odpocząć, ażeby pewniejszym krokiem wyjść zamąż?
 — Daj jej pan spokój... to dziwna kobieta... — szepnął Ochocki.
 — One wszystkie wydają się nam dziwne — odparł zirytowanym głosem doktor — dopóki nie sprawdzimy, że są tylko głupie albo nędzne... O Wokulskim nie słyszałeś pan czego?...
 — A właśnie... — odpowiedział Lecz nagle zatrzymał się i umilkł.
 — Cóż, wiesz pan co o nim?... Czy może robisz z tego tajemnicę stanu?... — nalegał doktor.
 W tej chwili wpadł Kazimierz, wołając.
 — Panie doktorze coś się stało naszemu panu. Prędzej, panie.
 Szuman zerwał się, razem z nim Ochocki. Siedli w dorożkę i pędem zajechali przed dom, w którym mieszkał Rzecki.
 W bramie zastąpił im drogę Maruszewicz, z mocno zafrasowaną miną.
 — No, wyobraź pan sobie — zawołał do doktora — taki miałem do niego ważny interes... Chodzi przecież o mój honor... a ten tymczasem umarł sobie!...
 Doktor i Ochocki w towarzystwie Maruszewicza weszli do mieszkania Rzeckiego. W pierwszym