Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/446

pokoju był już Szlangbaum, radca Węgrowicz i ajent Szprot.
 — Gdyby pił radzika — mówił Węgrowicz — dosięgnąłby stu lat... A tak...
 Szlangbaum, spostrzegłszy Ochockiego, schwycił go za rękę i zapytał.
 — Pan nieodwołalnie chce odebrać pieniądze w tym tygodniu?...
 — Tak.
 — Dlaczego tak prędko?...
 — Bo wyjeżdżam.
 — Na długo?...
 — Może na zawsze — odparł szorstko i wszedł za doktorem do pokoju, gdzie leżały zwłoki.
 Za nim na palcach weszli inni.
 — Straszna rzecz! — odezwał się doktor. — Ci giną, wy wyjeżdżacie... Któż tu wkońcu zostanie?...
 — My!... — odpowiedzieli jednogłośnie Maruszewicz i Szlangbaum.
 — Ludzi nie zabraknie... — dorzucił radca Węgrowicz.
 — Nie zabraknie... ale tymczasem idźcie panowie ztąd!... — krzyknął doktor.
 Cała gromada z oznakami oburzenia cofnęła się do przedpokoju. Został tylko Szuman i Ochocki.
 — Przypatrz mu się pan... — rzekł doktor, wskazując na zwłoki. — Ostatni to romantyk!... Jak oni się wynoszą... Jak oni się wynoszą...