Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/012

znowu, powabna krakowianka ochrzypłym, zapewnie naumyślnie, głosem wymieniała nazwisko i numer domu jakiemuś mężczyźnie, przebranemu za podoficera policji. Słowem dużo rozmaitości, ale zabawy bardzo mało.
 — Wiesz, drogi Tadziu — szepnął Karol — że nieźle byłoby dla nabrania fantazji kropnąć coś orzeźwiającego.
 — Z największą przyjemnością! — odparł Tadzio.
 W dziesięć minut potem dwaj przyjaciele, już z zarumienionemi policzkami, stali pod piecem, a współcześnie tkliwy Tadzio dostrzegł, że maskarada ożywiła się znakomicie.
 Wkrótce też całkowicie utonął w obserwacji, i oto co widział i słyszał:
 Żokiej w nankinowym garniturze. Ho! ho!... facecie, poznajesz mnie?...
 Elegant. Aaa... to ty?... Winszuję ci awansu!...
 Żokiej w nankinowym garniturze. Jakto, więc wiesz, żem awansował?...
 Elegant. Ale jak!... Przed wieczorem jeszcze byłeś chłopcem do czyszczenia butów, a teraz jesteś już żokiejem. Winszować!...
 Czarna maska. Znam cię!... Gdzieś podział zegarek, bałamucie?...
 Jegomość w pewnym wieku. Zostawiłem w domu, wiedząc, że mnie będziesz intrygować.
 Młody Żydek. Do interesu, państwo, do interesu!...
 Maska zielona. Za parę lat, moje dziecko, boś jeszcze za młody!...
 Maska biała. Znam cię!... jesteś literat!...
 Literat. Skąd wiesz o tem, maseczko?...
 Maska biała. Poznałam cię po głupiej minie...
 Literat. Brawo, poetko!...
 Maska biała. Skąd wiesz, że jestem poetką?...
 Literat. Stąd, że czuję wieszczy ogień nawet przez maskę...