Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/018

do drugiej, żadne drzwi nie domykają się, żadnego okna otworzyć nie można, żeby się nie rozleciało. Sczerniały, mchem porosły dach tworzy tak zawikłaną powierzchnią wichrowatą, że najznakomitszy jeometra nie podjąłby się jej badać, a przykrywa takich biedaków... ach! takich biedaków, że miłosierny Reb Lajzer już piąty miesiąc ociąga się z wymówieniem im komornego.
 Żółtawe oko Skowronka zatrzymało się na ostatniem oknie facjatki, skąd przez wybite szyby od godziny już buchają kłęby pary. Tak wielka ilość pary zdradza wielki ogień, a zbyt wielki ogień...
 — Ach!... ach!... — mruknął uczony Żyd — oni mi jeszcze domy spalą... — i zwolna postąpił ku bednarzowi.
 — Niech będzie pochwalony, Marcinie...
 — Na wieki wieków! — odparł bednarz, składając narzędzia i dotykając ręką czapki.
 — Co u tego Jakóba taki ogień w izbie?
 — To ona... gotuje wodę do prania.
 — Ny! ny! A jak tam z nim?
 Bednarz machnął ręką.
 — Wun tak casem wygląda jak pijany — ciągnął Żyd.
 — Gdzie zaś on tam pijany! Zwyczajnie, spadł z ruśtowania i z tych czasów zrobił się taki jakiś... że to... eee!... — objaśnił bednarz.
 — Ny! ny! ja to zara pomiarkowałem. Wun raz u mnie drwa rąbał, ale nawet godziny nie porąbał i ustał. Ze jemu we śpitalu nic nie pomogli?...
 — Co ta mieli pomóc, nawet mu nogi nie zgoili...
 — Franek!... Franek!... chodź ino tu! — odezwał się głos z facjatki, a rozmawiający ujrzeli w wybitem oknie owiniętą w żółtą chustkę głowę kobiety.
 Najstarsze z obdartych dzieci, które na widok gospodarza skryły się między gnijącemi belkami, pobiegło na schody.
 — To jego dzieci? — spytał Lajzer.