Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/019

 — A jego! — odparł Marcin. — Troje na dole, a dwoje chorych w izbie.
 — A wa! — mruknął Żyd i pochyliwszy głowę, począł przysłuchiwać się rozmowie na górze.
 — Gdzie wczorajsze kartofle, co były w rynce... co?... — pytał gniewnie głos kobiecy.
 — Abo ja wiem... matusiu! — odpowiedział z pewnem wahaniem głos dziecinny.
 — Łżesz, boś sam zjadł w nocy; Józia cię widziała... Ja ci dam!...
 — Jak Boga kocham, matusiu!... żeby mi ręce i nogi połamało!... żeby mnie cholera!... — piszczał chłopak przy akompanjamencie uderzeń.
 — A masz!... a masz!... — krzyczała kobieta. — To będziesz łgał, będziesz kradł... będziesz się przysięgał?... A masz!...
 Każdemu wyrazowi towarzyszył trzask mokrej ścierki, upadającej na różne części ciała chudego i brudnego chłopca, który zanosząc się od płaczu, mówił:
 — A co ja temu winien, że mi matusia jeść nie dają, co?... Abom to jadł kolacją?... abom jadł śniadanie... co?... I jeszcze mnie matusia biją za to... U! hu!... hu!...
 Zrobił się straszny wrzask, w którym oprócz bijącej matki i bitego pacjenta, przyjęło udział dwoje dzieci na górze i dwoje na dole. Zniecierpliwiło to Żyda, który po chwili namysłu wszedł do sieni, z sieni na brudne i ruchome schody, i sapiąc ze zmęczenia, stanął na progu izby pełnej pary, zaduchu i woni mydlin.
 — Jakóbowa! pani Jakóbowa!... co u was zawdy takie krzyki? — zaczął przybyły.
 — Ooo... to pan gospodarz?... — zdziwiła się licho ubrana kobieta, a potem płacząc dodała:
 A cóż ja pocznę nieszczęśliwa z temi bachorami, kiedy nic się przed niemi nie uchowa i niczem ich nie nakarmi? Ten