Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/072

 — Ale cóż znowu, panie dobrodzieju! — oburzył się patron — przecież nie wypiliśmy go zbyt... zbyt... jakby tu, panie dobrodzieju, powiedzieć?...
 — Rozumie się! — poparł go mecenas.
 — Sądzę, że najlepiej będzie sprawdzić — rzekł adwokat. — Chłopcze! ile się od nas należy?...
 — Za trzydzieści trzy szklanek ponczu i dwa syfony wody...
 — Co? co?... — wykrzyknęli patron z mecenasem. — Po ileż to wypada na jednego?...
 — Po jedynaście.
 Nastała chwila milczenia.
 — Ja, panie dobrodzieju, nie mogłem wypić jedynastu szklanek — rzekł patron — lecz swoje zapłacę.
 — Ja także nie, jednak zapłacę — powtórzył mecenas.
 — No, mniejsza o to! — odezwał się adwokat. — Widocznie jeden z nas wypił za siebie i dwu pozostałych, co zresztą nie przeszkadza nam wysłuchać opowiadania szanownego kolegi.
 — Kiedy bo... takeście mi głowę zamącili, że doprawdy nie pamiętam...
 — Miałeś mecenas, panie dobrodzieju, mówić o Stefanie.
 — No tak! Ale oprócz tego miałem na myśli jeszcze jedną kwestją bardzo ważną, powiem nawet palącą, o której literalnie zapomniałem!
 — Znajdzie się później — przerwał adwokat — a teraz słuchamy zakończenia o Stefanie.
 — Ha! powiem i o nim, choć ta przeklęta kwestja nie da mi spokojności. Hum! hum!
 Otóż tedy, pewnego dnia umarł mój szkolny kolega, a następnie radca Chapandrowicz, ten sam, co to kiedyś konkurował o pannę Wierciszewską z Kurzychstopek, a potem z powodu nagniotków przez całe życie nosił sukienne kamasze.
 Otóż tedy, kiedy umarł, jego brat wyprawił mu świetny