Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/075

 — Sąd Boży! — wtrącił adwokat. — Prawie przysiągłbym, że się powiesił na krzyżu Marji.
 — Tak jest! na krzyżu Marji! — potwierdził mecenas. — Pijaków i bezbożników zawsze spotyka los podobny.
 — Pijaków! — jęknął patron. — Wybaczcie, panie dobrodzieju, ale muszę już iść do domu.
 — Proponowałbym, abyś kolega do końca wysłuchał historji — zawołał adwokat.
 — Historja już skończona — rzekł mecenas — ale ta druga kwestja, o której zapomniałem...
 — Czy istotnie jest tak ważną?
 — Dałbym na honor piętnaście rubli na ubogich, gdybym ją mógł sobie przypomnieć; no, ale kiedy panowie śpieszycie się...
 Nastąpiły bardzo czułe pożegnania, w ciągu których mecenas napróżno chciał sobie przypomnieć swoją ważną kwestją, a patron ciężko wzdychał. Poczem mecenas poszedł w jedną stronę, jego zaś koledzy w drugą.
 Upłynęło kilkanaście sekund, gdy nagle od strony Saskiego placu rozległ się okrzyk:
 — Panie adwokacie! panie patronie!... zaczekajcie! zaczekajcie!...
 Zmęczony mecenas przebiegł jak jeleń obok cukierni, doganiając kolegów, którzy zatrzymali się zdumieni.
 — Co za pamięć! co za pamięć!... Teraz dopiero przypomniałem sobie, com miał wam zakomunikować — mówił mecenas.
 — No cóż, cóż takiego?...
 — Kiedy skończył adwokat opowiadanie o Marji, przypomniałem sobie, że mam bardzo ważną sprawę i że z powodu braku czasu nie będę wam mógł dokończyć historji o Stefanie...
 — Tylko to?... — zapytał adwokat.
 — To tylko... Dobranoc!