Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/080

niecierpliwość tryska z każdego włosa jego czarnych wąsików. Światły ojciec dostrzega to i przerwawszy swój wykład o hodowli drobiu pod miastem, mówi do młodzieńca:
 — Chciałbyś już wyjść?...
 — Muszę — odparł syn.
 — No, więc panowie wybaczą!
 Goście uznają całą ważność interesów Alfonsa, który lekko skłoniwszy się im, niknie w pokoju bocznym. Następuje chwila milczenia, poczem zabiera głos przybyły własnemi końmi pan Paweł.
 — Taki przystojny chłopak i dlaczego się nie żeni?...
 Ojciec machnął ręką.
 — Miał parę świetnych partyj, ale... Nieszczęśliwy w wyborze!
 — W naszych stronach mówili coś o hrabiance Bostandżogło? — badał dalej Paweł.
 — Było tam coś, było!... ale rozmyślił się. Hrabianka Bostandżogło miała dużo grymasów a posag wcale skromny! — odpowiedział ojciec z widocznym niesmakiem.
 — Ja znowu słyszałem — wtrącił pan Piotr — że najwięcej Fonsiowi zaszkodziła siostra tą swoją nauką buchalterji...
 — Anielcia uczy się buchalterji? — zapytał Paweł.
 — Ach! uczy się, uczy!... — odparł gospodarz z największą niechęcią. — Ta dziewczyna uwzięła się nato, aby kompromitować nasze nazwisko.
 — Nauka buchalterji nie kompromituje nazwiska — zaprotestował Paweł. — Sami przecież jesteście przemysłowcami.
 — To zupełnie co innego! — rzekł gospodarz. — Ja wprawdzie byłem prezesem naszej spółki budowlanej, a Fonsio ma swój dom komisowy, ale my obaj jesteśmy mężczyźni, a operacje finansowe należą dziś do dobrego tonu...
 — Więc Fonsio ma swój dom komisowy? Fiu! fiu! — dziwił się Paweł.
 — Facecje! — wtrącił z lekceważącym uśmiechem Piotr.