Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/081

 Starszy Paluszkiewicz oburzył się.
 — Jakto facecje? przecież nabył świadectwo gildyjne.
 — Co znaczy świadectwo bez interesów? — ciągnął niezmieszany Piotr.
 — Ma już umeblowanie do biura...
 — A tak! stolik i dwa krzesła...
 Paluszkiewicz starszy zerwał się z szezlonga i szybko przebiegł salonik, co oznaczało gwałtowne wzruszenie. Widząc to, spokojny Paweł skierował rozmowę na inny temat.
 — Mówiono też w naszych stronach, że Fonsio starał się znowu o jakąś pannę Donnerwetter...
 — Von Donnerwetter — poprawił pan Medard, zatrzymując się na środku pokoju.
 — Cóżto za jedna? — pytał dalej Paweł.
 — Córka bogatego przemysłowca — odpowiedział Medard.
 — Mularza! — wtrącił Piotr.
 Gospodarz ruszył ramionami i znowu począł przebiegać pokój.
 — Dlaczegóż nie doszło małżeństwo?
 — Intrygi... nieszczęście!... — objaśnił zirytowany ojciec.
 — Podobno w liście do panny zażartował sobie z jej matki — zauważył Piotr.
 Cichy Paweł bez znacznych wysiłków zauważył, że Paluszkiewicz starszy chce coś bardzo przykrego odpowiedziać Piotrowi. Na szczęście w tej chwili ukazał się w mocnym negliżu piękny Alfons i z oburzeniem wykrzyknął:
 — Nie rozumiem, słowo honoru daję, kto panu Piotrowi takie plotki donosi, a jeszcze mniej rozumiem, jak może człowiek poważny i przyjaciel naszego domu powtarzać je... słowo honoru!
 — Robi to w dobrej wierze, w kółku zaufanem... — mitygował go Paweł.
 Ale pan Piotr należał do ludzi twardych.