Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/105

 — Co to tak w kłębku grzechocze?
 — Mówiłam ci już tyle razy, że groch.
 — A prawda!... groch...
 Następowała przerwa, w ciągu której kłębek jak fryga kręcił się i grzechotał w rękach Heluni, a Jas znowu na krzesełku kręcił się jak dwa kłębki.
 Ponieważ jednak milczenie nie zgadzało się ani z wiekiem, ani z temperamentem Jasia, dziecię więc zaczynało na nowo:
 — Proszę Helci!
 — Cóż tam dał Pan Bóg nowego?
 — Dlaczego ja mam takie nóżki krótkie, a Helcia takie długie?
 — Cicho bądź, ty mała papugo! — zgromiła go siostra.
 Nowa przerwa i nowa interpelacja, zaczynająca się od sakramentalnych słów:
 — Proszę Helci!...
 — Co powiesz?
 — Tak mi się nudzi! — szepnął Jaś nieśmiało.
 Dobra siostra, nie pytając o nic więcej, ucałowała chłopca, zdjęła go z krzesełka na ziemię i zwijanie włóczki odłożyła do czasów lepszych.
 W tej samej chwili szczęknął pęknięty dzwonek w przedpokoju, i niebawem ukazał się elegancki Artur z szapoklakiem w rękach.
 Helunia zaczerwieniła się.
 — Wpadam tylko na chwilę, złożyć państwu uszanowanie i załatwić nader ważny interes — zaczął dandy, niespokojnie oglądając się dokoła. Poczem zbliżył się do panny Heleny i pocałował ją w rączkę.
 Helunia stała się purpurową.
 — Niechże pan siada, papa zaraz wróci...
 Niewinna wzmianka o powrocie papy zachęciła eleganta do powtórzenia pocałunku. Oczy panienki zrobiły się szkliste.
 — Niech wyobrazi sobie pani, jaki mam kłopot. Ban-