Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/119

 — A co? — krzyknął starzec — czy nie mówiłem, że ten głupi bal zrujnuje mnie na wieki?... Rób, co chcesz, ale ja dziesięciu rubli nie dam!
 Helenka zrobiła to, czego nie chciała, a mianowicie poczęła płakać. Zobaczywszy to, starzec wpadł we wściekłość i dał jej pięć rubli, przysięgając na wszystkie świętości, że już ani grosza nie dołoży.
 Uszczęśliwiona zwycięstwem panienka, nie myśląc o tem, co będzie później, pobiegła do miasta i całe pięć rubli wydała na wachlarz, rękawiczki i koronkę do berty.
 Gdy wróciła ze sprawunkami, ojca w domu nie było, w godzinę zaś potem szwaczka przyniosła gotową, idealnie piękną suknią.
 Helenka mierzy ją — suknia jak ulana. Mimo to w sercu panienki budzi się wielki niepokój. Skąd tu wziąć pieniędzy, kiedy ojciec ani grosza już nie dołoży?...
 A Zosia myśli sobie tymczasem: „Jak to dobrze, żem całą noc siedziała! Dostanę za to pięć rubli, uspokoję trochę Żydów i sama kupię sobie co zjeść, bom głodna jak nieboskie stworzenie!“
 Helenka suknią przymierzyła, zdjęła, powiesiła, ale o zapłacie mówić nic nie śmie. Nadomiar niedoli słychać na schodach kroki ojca i dzwonek w przedpokoju.
 Okoliczność ta nasunęła Helence myśl fatalną, nie wahając się więc, rzekła prędko:
 — Należność pani za robotę strącimy z komornego!...
 Usłyszawszy te słowa, szwaczka stanęła jak piorunem rażona; jeżeli nie pobladła, to dlatego tylko, że skutkiem bezsenności i głodu była już blada jak śmierć.
 Tymczasem do przedpokoju wszedł pan Horacy w najgorszym humorze i krzyknął:
 — Ten łotr znowu piasek wali do mojej piwnicy!... Sprocesuję, zrujnuję, zniszczę, jak Pana Boga kocham. Raz już muszę im pokazać, kto tu rządzi... raz już muszę się załatwić