Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/126

 — O nie!... To wyborny środek przeciw molom... Otóż za aptekę chcą dwadzieścia tysięcy...
 — I kupisz ją? — spytał wuj, podnosząc niuch tabaki.
 — Kupię z największą chęcią, jeżeli wujek... pozwoli! — odparł posłuszny siostrzeniec.
 Plebanowi tabaka rozsypała się na ziemię.
 — Pozwolę, pozwolę! — odpowiedział szybko. — Ale jak kupisz aptekę, to się pewnie ożenisz, ja ci nawet pannę wynajdę.
 — Wszystko od wujka przyjmę z wdzięcznością! — wykrzyknął Edzio, znowu rzucając się do ręki swego dobrodzieja.
 — Panna, powiadam ci, porządna, dobra gospodyni... A jak ona, powiadam ci, kapłony przyrządza!... Palce lizać...
 — Któż to taki?
 — Weronisia, jedynaczka Haładrałowiczowej. Dziewczyna, powiadam ci, ma...
 Tu wuj zażył tabaki.
 — Ma i odrazu na stół ci wyłoży...
 Po tych słowach utarł nos.
 — Wyłoży ci gotówką trzydzieści tysięcy!... Jej matka posiada cząstkę w naszej parafji i nawet mówiłem z nią...
 — O tem, żeby za mnie córkę wydała? — przerwał zadowolony Edzio.
 — Czy za ciebie, czy za któregokolwiek z moich siostrzeńców. Przecież dzięki Bogu jest was sześciu, każdy chłop dorzeczny, zdrów i przytem goły jak bizun. Akurat zdatny na męża!
 — Więc mogę rachować na to, że mnie wuj wyswata?...
 — Nawet jutro.
 — Jutro?...
 — Jutro cię zapoznam; bo będę u nich święcił święcone — a po Wielkiejnocy, da Bóg doczekać, pobierzecie się.
 — I dostanę trzydzieści tysięcy na aptekę? — pytał Edzio, drżąc ze wzruszenia.