Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/129

 Edzio czuł, że mu serce uderza coraz spieszniej, nie był jednak pewnym z jakiego powodu: czy z miłości, czy też dlatego, że bryczka okropnie trzęsła.
 Gdy zajechali przed ganek, ukazała się na nim sędziwa matrona, z którą pleban zapoznał Edzia.
 — Prezentuję pani mego siostrzeńca Edwarda Flaczkowskiego...
 — Aha! — odparła dama z roztargnieniem, które Edzia ubodło.
 Ściśle rzeczy biorąc, nie miał się czego gniewać, roztargnienie bowiem damy pochodziło stąd, że jej się ciasta nie udały.
 — Mój proboszczu! — rzekła matrona — mam ci parę słów powiedzieć. A pan, niech pozwoli tymczasem do saloniku.
 Gdy zostali sami, pleban zaczął:
 — Cóż, podobał się jejmości ten wyrostek? Tęgi chłop.
 — To do mojej Weronisi? — spytała matrona z uśmiechem. — Niczego chłopak!
 — Zrobimy im wesele, co?
 — Ja tam nie od tego! byle się sobie oboje podobali. Czemże on jest?
 — Aptekarzem — odparł pleban.
 — Dobry kawałek chleba.
 — Chce kupić teraz aptekę, ale nie ma pieniędzy.
 — Znajdziemy! — rzekła figlarnie pani Haładrałowiczowa — byle Weronisi wpadł w oko!
 Tak rozmawiając, poszli staruszkowie oboje na czworniak; czeladzi bowiem miał proboszcz najpierwej poświęcić.
 Widzimy więc, że interes Edzia był na świetnej drodze. Podobał się matce odrazu i przysiąc prawie było można, że przed upływem miesiąca, zostanie już szczęśliwym mężem Weroniki.
 Edzio jednak nic nie wiedział o swem położeniu, a co gorsza był już zniechęcony. Zdawało mu się, że matrona przyjęła go lekceważąco, a gdy jeszcze nie zastał nikogo w saloniku,