Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/136

choć jaką posadzinę na czterysta... trzysta rubli?... O, panno Zofjo!
 — Panie Filipie! — zaczął znowu prezes głosem surowym. — Zebrawszy o postępowaniu pańskiem nierównie dokładniejsze niż pan sądzisz, wiadomości...
 Urwał nagle, zasypując papier piaskiem, a przyjaciel nasz ujrzał przed oczyma duszy widziadło Powązek, swego trupa, zamkniętego w trumnie hermetycznej, i płaczącą pannę Zofją... Przy tem strasznem widzeniu spotniał jak w łaźni.
 — Zebrawszy wskazówki — ciągnął prezes — ja i moi wspólnicy postanowiliśmy dać panu posadę buchaltera cukrowni naszej w Patykowie... Woźny! proszę to odnieść na pocztę.
 — O, panno Zofjo!... — szepnął nowy buchalter, dziękując Bogu, że nie zabił prezesa, nie zwymyślał głównego buchaltera, a nawet — że nie usiadł na kozetce z wyciągniętemi nogami.
 — Będziesz pan miał — mówił znowu prezes — mieszkanie, opał, światło, cukier i tysiąc dwieście rubli pensji, nie licząc gratyfikacyj. Z obecnej posady uwalniam pana dziś, nową obejmiesz za miesiąc.
 — Miesiąc?... O, panie prezesie! — wybełkotał uszczęśliwiony Filip.
 — Musisz pan czuć gwałtowną potrzebę wypoczynku?... — spytał prezes, bystro spoglądając na niego.
 — O nie, panie!... jestem gotów pracować dzień i noc, ale...
 — Ale?
 — Ale chciałbym się oż.. oże...nić!... — jęknął prawie dyszkantem młody człowiek.
 — Ach! ożenić... — rzekł prezes. — W takim razie...
 — Może już posady nie dostanę?...
 — Bynajmniej! Ale dostaniesz pan tysiąc pięćset rubli, jako człowiek, przedstawiający większe gwarancje dla firmy...