Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/139

 — Uważa pan... chciałbym się ożenić...
 — Dobra myśl! winszuję!...
 — Tak, ale widzi pan adwokat, mam niejakie wątpliwości...
 — Co do posagu? O tem łatwo się dowiedzieć.
 — Boże uchowaj! — wykrzyknął Filip — ja o posagu zupełnie nie myślę... Wątpliwości moje są nierównie drażliwsze, dotyczą bowiem strony moralnej...
 — Więc wątpisz pan o moralności swojej panny?...
 — Ależ, panie adwokacie, czy godzi się przypuszczać coś podobnego!... — wykrzyknął zarumieniony Filip.
 — Więc czego pan chcesz?
 Stanowczość i niecierpliwość adwokata do reszty zmieszały nowego buchaltera, który rzekł słabym głosem:
 — Zostaw mi pan chwilę czasu, bo doprawdy nie mogę myśli zebrać...
 — Aha! — mruknął adwokat i dyktował dalej:
 „Icek Braunszwejn, dotknięty w najdrażliwszem dla każdego uczuciu honoru (obelga bowiem nastąpiła w samo południe w miejscowości zwanej Pociejowem), stracił przytomność, a schwyciwszy jakieś żelazo, wyżej wymienioną Ryfkę Brytwannę uderzył w rękę i takową do krwi skaleczył...“
 Cóż — namyśliłeś się pan?
 — Namyśliłem — odparł Filip. — Cobyś pan robił, panie adwokacie, mając zamiar ożenić się?
 — Przedewszystkiem wziąłbym większe mieszkanie.
 — No, tak!... ale co więcej?
 — Dałbym na zapowiedzi.
 — A przedtem?
 — Oświadczyłbym się pannie i jej rodzicom.
 — Nie ma rodziców, tylko stryja.
 — W takim razie stryjowi.
 — No, a jeszcze przedtem?
 — Starałbym się pozyskać przychylność panny. Badałbym