Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/143

powiedzieć jej o swem powodzeniu, aby z tą wiadomością połączyć oświadczyny, a tu — stryj go uprzedził!...
 — Cóż teraz myślisz robić, panie Filipie? — badał dalej radca.
 — A... nic! — odparł buchalter.
 — Jakto nic? Ja na twojem miejscu zarazbym się ożenił. Tysiąc pięćset rubli na wsi to kapitał, za który można utrzymać żonę, a nawet kilkoro dzieci...
 — Panie radco! — szepnął z wyrzutem nasz przyjaciel.
 — Naturalnie, że tak — ciągnął stryj. — Cukier masz darmo, podobnież lokal, opał i światło. Drób, mąka, kasza i kartofle tańsze są niż u nas, a gdybyś nawet zapotrzebował mamki i niańki...
 — Ależ panie radco!...
 — Rozumie się! w pierwszym roku to jest konieczne...
 — Kiedyż pan wyjeżdża na nową posadę? — wtrąciła panna Zofja.
 — To zależy od...
 — Od tego, czy się prędko ożeni — dodał radca.
 Pan Filip doświadczał wrażeń człowieka, którego co kilka sekund oblewają gorącą wodą.
 — Wieś po Warszawie zapewne wyda się panu bardzo smutną? — spytała Zofja.
 — Żona go rozweseli! — odpowiedział radca. — Kochany panie Filipie, czyś oniemiał? Odezwijże się!
 — Taki upał na dworze! — szepnął buchalter.
 — Upał, czy nie upał, ale mów nam coś o swoich zamiarach! — zawołał stryj. — Wiesz przecie, że jestem twoim przyjacielem i wolałbym, ażebyś brał większą pensją. Żenisz się więc, czy nie?...
 — Jeszcze nie, ale...
 — Pannę już masz?
 — Myślę, że szczegóły te nie należą do nas, stryju! — odezwała się Zofja.