Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/153

 — Rozumiem! zdmuchnąłeś grubjańsko pyłek, nazywający się miłością idealną.
 — Pocałowałem ją w zzz...zgięcie ręki.
 — Ach! — syknął kasjer, uderzając się w czoło. — Jakiż to niegodny sposób wyzyskiwania pozycji kobiety, która z powodu wyjścia zapowiedzi cofnąć się już nie może!...
 — Ale widzisz w to zgięcie przy dłoni... tu gdzie się zapina rękawiczka!
 Kasjer zastanowił się i rzekł:
 — Zawsze to jest pewien rodzaj impertynencji.
 — Panie Filipie, czas! — zawołał w tej chwili drugi drużba.
 Piotr, który miał również prowadzić do ślubu pannę młodą, westchnął, a Filip... utarł nos chustką, nie wiedząc, co robić dalej.
 Po błogosławieństwie dwaj drużbowie ubrali go w paleto, włożyli mu kapelusz na głowę, przypomnieli o rękawiczkach...
 Gdy powozy ruszyły do kościoła, buchalter wychylił się nagle do stangreta i zawołał:
 — Stój! stój!...
 — Co się stało? — spytał Piotr.
 — Zapomniałem laski...
 — Cóż ci po lasce, biedny człowieku? — zgromił go kasjer.
 — Ach! prawda... — szepnął Filip i upadł na poduszki.
 W kościele panna Zofja była blada jak lilja, pan Filip zaś był... ściśle rzeczy biorąc, on wcale nie był. Czuł, że ostatnią iskrę świadomości przygniótł mu ciężar jakiejś nieznanej dotychczas trwogi, i mimowoli poruszył głową, jakby pragnąc przekonać się, czy szyja jego znajduje się tylko wśród stojących kołnierzyków, czy też w wyżłobieniu gilotyny?
 Nareszcie przysięga, i nasz buchalter zmartwiałemi usty przysięgał na wszystko: na miłość, posłuszeństwo, „a iż cię nie opuszczę aż do śmierci,“ na wierność żonie, a nadewszystko na wierność prawidłom pana Piotra. Teraz dopiero począł nie-