Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/157

 — Pamiętaj, że rozmyślnie zburzysz gmach własnego szczęścia... — upominał Piotr.
 — Za moich czasów — mówił do stryja radcy sędziwy marszałek szlachty — odprowadzano państwa młodych ze świecami i...
 — Słyszysz? — zapytał Piotr. — Czy cię to nie oburza?
 Pan Filip przyznał głośno, że go to oburza, choć dodał w duszy, że ten rodzaj pogwałcenia indywidualnej wolności, z jego strony przynajmniej, nie spotkałby zbyt energicznej opozycji. Istotnie, trafiają się w życiu gorsze wypadki.
 Było już około północy, deszcz lał jak z cebra, i goście poczęli się rozjeżdżać. Pan Filip zauważył, że poważne matrony z niezwykłą czułością ściskały Zosię, a młodzi panowie nader wdzięcznie uśmiechali się do niego.
 Niedługo potem sala opróżniła się zupełnie, i oprócz stryja radcy i Zosi, zostali tylko panowie Filip i Piotr. Dostrzegłszy to, buchalter począł szukać kapelusza, który, jak na złość, ukrył się gdzieś bardzo daleko.
 — Cóżto?... — spytał stryj radca, widząc te manewry.
 — Idziemy do domu — odparł Piotr.
 — Może panowie choć tę burzę przeczekają? — odezwała się Zosia.
 — Może mi państwo pożyczą parasola?... — wtrącił Filip.
 — Nasz parasol jest ogromnie zły! — odparła Zosia.
 — Mamy powóz — zauważył pan Piotr.
 Buchalter począł żegnać stryja radcę tak długo i serdecznie, jakby się już nigdy w tem życiu spotkać nie mieli. Poczciwy stryj, zauważywszy to, rzekł:
 — Jeden powóz dla obu panów chyba nie wystarczy. Możeby naprzód odwiózł pana Piotra...
 — O nie! szanowny panie — zawołał Piotr. — Dziś ja go wezmę do siebie, ponieważ mieszkam bliżej.
 — Pan musisz być wielkim przyjacielem pana Filipa —