Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/159

 Pan Filip zarumienił się, a Zosia, klasnąwszy w ręce, zawołała:
 — Ach! jakże to dobrze!...
 — Szkoda, że pan dobrodziej wcześniej o tem nie powiedział — wtrącił kasjer.
 — Dlaczego? — zapytał stryj.
 — Wystarałbym się o urlop i towarzyszyłbym państwu...
 — Ja z nimi nie jadę, ale wprost udam się do Patykowa — odparł stryj.
 — A ja właśnie pojechałbym. Szkoda!
 Pan Filip szczerze wprawdzie kochał Piotra, z tem wszystkiem jednak uczuł pewien rodzaj ulgi, usłyszawszy jego utyskiwania.
 — W każdym jednak razie spróbuję.
 Możebyście państwo zaczekali na mnie do dwunastej jutro? — spytał kasjer.
 — Lepiej niech wyjadą o ósmej, żeby za dnia stanęli — odezwał się stryj.
 Słowa te jednak nie ostudziły żarliwości pana Piotra, który natychmiast pożegnał towarzystwo i obiecał być gotowym na ósmą.
 Gdy Zosia wyszła do swego pokoju zająć się niezbędnemi przygotowaniami, stryj rzekł do Filipa:
 — Czy ten pan Piotr zakochał się w twojej żonie, że was tak pilnuje?
 — E... nie! On robi to przez życzliwość dla mnie.
 — A niechże go djabli wezmą z taką życzliwością!... Tożeś po ślubie jeszcze chyba dziesięciu wyrazów nie miał czasu powiedzieć do swej żony. No, czy nie prawda?
 — Istotnie! — odparł rozrzewniony Filip, całując stryja w ramię. — Szczęście, że już choć teraz sobie odszedł!...
 — O czem panowie mówicie? — zapytała wchodząca Zosia.
 — Mówimy — odparł radca — o tych natrętach, którzy młodym małżonkom nie pozwalają dwu wyrazów zamienić...