Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/162

lipowi, który wydobył dwudziestogroszowe cygaro i poczęstowawszy niem konduktora, rzekł:
 — Jakoś niedużo pasażerów?
 — Jak zwykle z rana — odparł konduktor.
 — Mam chorą żonę, czy więc nie byłbyś pan łaskaw dać nam osobnego przedziału?
 Uprzejmy konduktor wskazał przedział, udzielił podróżnym parę rad i poszedł dalej.
 Umieściwszy się przy oknie naprzeciw żony, Filip, jakby natchniony świeżością letniego poranku, odezwał się.
 — Pierwszy raz dopiero będę miał sposobność porozmawiać z panią.
 — To prawda! — odparła Zosia, spuszczając oczy.
 — Okoliczności... — ciągnął Filip — były dla mnie bardzo niełaskawe...
 — Sądzę, że dla nas obojga...
 „Anielska kobieta!“ — pomyślał buchalter, a potem zapytał głośno:
 — Niech mi pani wybaczy zuchwalstwo, jeżeli spytam: czy może być, żeby pani dotychczas gniewała się na mnie?
 — Ja?... — krzyknęła zdumiona Zosia.
 — To jest... źle powiedziałem o gniewie, ponieważ pani czuła tylko lekki wstręt do mnie.
 — Cóż znowu?...
 — Więc dlaczego pani płakała w dzień ślubu?...
 — Ależ... ani myślałam płakać.
 W głowie buchaltera poczęły świtać niejakie wątpliwości tak co do obserwatorskiego talentu, jak i co do teorji pana Piotra. Myśl ta dodała mu jeszcze więcej energji, wziął więc za rękę swoją żonę i szepnął:
 — O panno Zofjo!...
 W tej chwili jednak zakołatano do drzwi wagonu, w których niebawem ukazał się tłusty i rumiany pasażer z wielką torbą w rękach.