Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/167

 Z temi słowy podał mu dwa rogi chustki.
 — A ja jestem Filip... buchalter, ale co to wszystko znaczy?
 — To znaczy, że jeżeli pan wyciągniesz węzełek, w takim razie wyskoczysz z wagonu w czasie biegu, jeżeli nie wyciągniesz, to ja wyskoczę...
 — A jeżeli wyciągnę i nie wyskoczę?
 — W takim razie będę miał honor wyrzucić pana przez okno.
 — Więc to amerykański pojedynek? — zawołał pan Filip.
 — Tak! — odpowiedział spokojnie właściciel długich faworytów.
 — I z jakiego powodu, mój panie?
 — Gdym wsiadał do wagonu, wyraziłeś pan w swoim języku życzenie, aby nas wszystkich pioruny spaliły, na co zgodzić się nie mogę.
 — To prawda, panie!... Uniosłem się, ponieważ nie lubię towarzystwa w podróży.
 — A ja się obraziłem, ponieważ nie lubię, aby mnie przeklinano.
 Buchalter złapał się za głowę.
 — Łaskawy panie! — zawołał, czy niema innego sposobu załatwienia tej przykrej sprawy?
 — Bardzo wątpię! — odparł Pimperlok — chyba, że pan odwołasz to, coś powiedział.
 — Ależ odwołuję!... odwołuję!...
 — Więc nie pragniesz pan, ażeby mnie i innych podróżnych piorun spalił?
 — Nie pragnę, nie!... Panie, idźmy, bo już dzwonią.
 — Ani konduktorów, ani maszynistów...
 — Ani jednych, ani drugich! — odparł buchalter.
 John William Pimperlok ukłonił się sztywnie i odparł:
 — W takim razie, ponieważ pan lubisz samotność, wyniosę się do innego wagonu...