Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/171

 — Ja się boję! — szepnęła Zosia, siadając bliżej męża, który się wprawdzie nie bał, lecz mimo to usiadł jeszcze bliżej.
 — Nieznośny hotel! — mruknął Filip, czując z niewymowną pociechą w sercu, że główka przestraszonej żony dotyka jego ramienia.
 Znowu rozległo się klaśnięcie, podobne do odległego trzasku z bata, lub do bliskiego — lecz przerwanego pocałunku.
 — To już drugi raz, panie Filipie!
 — Dopiero drugi...
 — Słyszy pan, co ten szczur wyprawia?
 — Wcale się na niego nie gniewam.
 — O!... Ale ja się na pana rozgniewam, bo to już chyba za często.
 — Dopiero dziesiąty raz...
 — Albo dwudziesty...
 Ostatniej tej uwadze Zosi zawtórował wielki hałas na podwórzu i krzyki:
 — Ogień!... ogień!... stajnia się pali!...
 — Uciekajcie państwo!... — wrzasnęła jakaś kobieta na korytarzu. — Hotel się pali...
 W owej epoce Częstochowa nie posiadała jeszcze dzielnej straży ochotniczej ogniowej. Młodzi małżonkowie wiedzieli o tem, nie czekali więc na dalszy rozwój wypadków, lecz umknęli z hotelu, unosząc przy pomocy jakiegoś poczciwca swoje walizki i pudełka.
 W pół godziny potem znaleźli wprawdzie przytułek, ale stracili dobry humor, tem bardziej, że musieli przepędzić noc jedno na fotelu, a drugie na krześle.
 Dzień następny zeszedł im na nabożeństwie, oglądaniu cudownego miejsca i poszukiwaniu wygodniejszego lokalu. Jakoż udało im się, pod wieczór bowiem znaleźli w innym hotelu dwa bardzo wygodne pokoje z przedpokojem.
 — No, przynajmniej dziś — mówił Filip do żony — bę-