Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/177

 — Rozumiem! — zawołała sędzina — ten numer wygrał...
 — Wygrał? — zapytała burmistrzowa, zrywając się z fotelu.
 — Ja nie wiem...
 — Ach!... myślałam, że już pani ma wiadomość... Jakże mi serce bije!
 — Może kazać pani podać wody kolońskiej?... Józia! Józia!...
 — Niech się pani sędzina nie fatyguje! — błagała burmistrzowa.
 — Owszem... Ale nie lubię, jeśli nie mam pod ręką mojej panny służącej. Józia! Józia!...
 — Poszła świnie karmić!... — odpowiedział z za okna parobek, poprawiający rozwalony płot ogródka.
 — Głupiś! — odparła pani sędzina, oblewając się pąsem i konwulsyjnie zaciskając rękę, a potem dodała: — Więc cóż się stało z tym numerem?
 — Ordynaryjni są ci prości ludzie!... — rzekła burmistrzowa, ukrywając wielkie ukontentowanie pod maską zgorszenia. — Pani sędzina ma także i nierogaciznę?
 — To mój mąż się uparł, żeby trzymać około domu jakiś niezwykły gatunek, ale ja nigdy w tem nie gustowałam... Jakże z numerem?
 — Po powrocie do domu, obeszłam, mówię pani sędzinie, całe miasto, ale numeru 3333 nie znalazłam. Zdesperowana, piszę do Warszawy do mego kuzyna Tabaczyńskiego, który jest urzędnikiem w Komisji Sprawiedliwości...
 — Jakim urzędnikiem? -— zapytała ciekawie sędzina.
 — Jakimś... naczelnikiem! — odparła nieco zmieszana burmistrzowa.
 — Czy nie Andrzej?...
 — Andrzej! Andrzej!... — zawołała burmistrzowa, lecz opamiętawszy się, pokraśniała jeszcze bardziej.
 — Andrzej Tabaczyński — szepnęła słodkim głosem pani