Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/179

 — Na czemże się to opiera?
 — Na tysiącach przepowiedni... Od owego snu w karczmie, spotykam same trójki. Jechałyśmy naprzykład z Kozienic trzema końmi...
 — Widziałam tylko dwa — przerwała sędzina.
 — Tak, ale jedna klacz... Pani pojmuje?
 — Aha!
 — W portmonetce miałam trzy grosze... naturalnie drobnemi... Karczma miała trzy izby... Ale najważniejsze jest to, co mi się dziś na poczcie trafiło...
 — Znowu? Ciekawam bardzo!
 — Pani zna pana Łapandrowicza z Łapandrowic?
 — Przystojny, tylko podobno zadłużony.
 — Otóż on był na poczcie i przeczuwając moje szczęście, ukłonił się jak... anioł!...
 — Pani prezydentowa zapomina o mężu! — zauważyła sędzina.
 — Dlaczego? przecież mam córkę...
 — Więc pani sądzi, że pan Łapandrowicz ożeniłby się z panną Marją?
 — A dlaczegożby nie?
 — Dlatego, że o ile wiem, myśli o kim innym...
 — Czy kto inny będzie miał dwieście tysięcy posagu, jak moja Mania? — spytała obrażona burmistrzowa.
 — Moja Jadzia ma dobre wychowanie — odparła wyniośle sędzina, powstając.
 — O, bardzo proszę!... Moja Mania skończyła pensją...
 — Dwuklasową!
 — Mniejsza o to. Za kilka dni, nie tacy, jak Łapandrowicz, starać się o nią będą. Żegnam panią sędzinę.
 I z temi słowy burmistrzowa opuściła dom sędziny krokiem bardzo majestatycznym, unosząc kapelusz w rękach.