Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/182

 Ludwik stał odurzony; zebrawszy wreszcie myśli, spytał burmistrza.
 — A pieniądze?
 — Na co?
 — Na wino, na tort i... na drogę.
 — Wino weźmiesz na kredyt od Lejbusia i poprosisz go, ażeby ci dał na tort...
 — A droga?...
 — Cóż ty, leniu, nie bierzesz pensji, z łaski mego męża, żebyś w jego interesie nie mógł pojechać? — spytała z najwyższem oburzeniem burmistrzowa.
 — Burkę sobie kupiłem — odparł nieśmiało chłopak.
 — Słyszeliście go, jaki mi elegant?... Burkę kupił!... A tobie naco burka?... Może się w konkury wybierasz?... Zośka od doktora i bez burki wyjdzie za ciebie.
 — Ja tam nie myślę o Zośce...
 — Więc o kim?... Może o hrabiance, o księżniczce, o królewnie... może o naszej Mani?...
 Chłopak zaczerwienił się, a Mania rzekła:
 — Niech mu mama da pokój! Chodź, Ludwisiu, dam ci na sprawunki.
 I wyprowadziła go do swego pokoju, mówiąc:
 — Pożyczę ci rubla na drogę, to mi zwrócisz potem...
 Gdy szukała pieniędzy w stoliku, Ludwik szepnął:
 — Jak mi tu źle... coraz gorzej!...
 — Bądź cierpliwy!... Trzeba znosić, bo i co zresztą zrobisz?
 — Co?... Chciał mnie wziąć jeometra na pomocnika i obiecał na początek dwieście rubli. Radzili mi też, żebym został pisarzem, gdzie przy budowie kolei... A wreszcie choćbym i do wojska poszedł, gorzej mi już nie będzie!
 — Do wojska? — spytała Mania. — Masz widzę dobre serce... wszystkichbyś porzucił?
 — Co mi z mojego serca! — odparł chłopak. — Siedzę tu