Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/187

 — Leonciu! czy słyszysz?...
 Burmistrzowa nie miała czasu odpowiedzieć, drzwi bowiem otworzyły się i sędziostwo weszli.
 Burmistrz struchlał, myśląc o awanturze, lecz jakież było jego zdziwienie, gdy burmistrzowa z gracją zbliżyła się do sędziny i uściskawszy ją, rzekła:
 — Bardzo mi przyjemnie, że mogę panią sędzinę w moim domu powitać!
 — Ehe... i mnie... i mnie... że mogę w naszym, z przeproszeniem, domu... — bełkotał burmistrz.
 — Słyszałem — wtrącił sędzia — o jakowychś nieporozumieniach i skłoniłem żonę, ażeby pierwszy krok zrobiła.
 — O panie sędzio! — zawołała burmistrzowa.
 — O panie prezydencie! — szepnęła sędzina.
 — Co się zaś tyczy pana Łapandrowicza — rzekła burmistrzowa ze słodziutkim uśmiechem — tego już możemy państwu ustąpić...
 — Ależ Boże uchowaj! niech służy pannie Marji... — odparła sędzina.
 — Moja Mania znajdzie innego — przerwała oschle burmistrzowa. — Ma dwakroć posagu.
 — Pan prezydent dobrodziej uważa, jakie jest gorąco? — spytał sędzia.
 — Szkaradne, nieznośne!...
 — Zdaje się jednak, że chłodny wiatr wiać zaczyna? — odezwała się sędzina.
 — Dosyć, z przeproszeniem, chłodny... bardzo nawet chłodny! — odparł burmistrz.
 — Wkrótce wyjedziemy do Warszawy — mówiła burmistrzowa do sędziny — a bardzo tego żałuję!
 — Dlaczego?.. przecież to wielki świat...
 — Tak, ale nie będziemy już mogli przyjmować wizyt państwa, ani ich oddawać — z jaszczurczem spojrzeniem odpowiedziała burmistrzowa.