Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/189

 Gdy żona zajmowała się tortem i Ludwikiem, mąż obrabiał Mordkę:
 — Uważasz, Mordko — mówił — potrzebuję natychmiast pięćset rubli... Za tydzień oddam pięćset pięćdziesiąt, z przeproszeniem, po pańsku.
 — Skąd jaśnie pan prezydent wie, że to wielki los?
 — Jakto skąd?... Ze sztafety przecież.
 — Kiedy jaśnie państwo jeszcze tego nie czytali, a zresztą, ciągnienie się nie skończyło i tabelka dopiero za jaki miesiąc wyjdzie.
 — No! jak nie chcesz, to znajdę sobie innego bankiera! — zawołał burmistrz.
 — Poco innego?... Czy inny dla jaśnie pana będzie lepszy?... Niech jaśnie pan choć do jutra zaczeka, bo przecie pięćset rubli nie można wypluć, ani z rękawa wytrząść.
 — Do jutra, dobrze, ale jak się spóźnisz...
 — Ny! ny! — odparł Mordko tonem, który dla jednych mógł się wydać pokornym, dla innych drwiącym.
 Tymczasem do izdebki Ludwika weszła Mania, którą przywitał wykrzyknikiem:
 — Już mnie wypędzili!
 — Oho! czy tak? — zapytała. — Odrobi się to!... Zresztą rodzice nie zostawią cię bez grosza i zawsze dadzą jakieś parę tysięcy na zapomogę.
 — Co mi po tem, kiedy Mania wyjedzie, a może nawet pójdzie za Łapandrowicza...
 — A niechże mnie Bóg zachowa!... Gdybym nawet posagu nie miała, to jeszczebym za takiego półgłówka nie wyszła...
 Ludwik otworzył usta ze zdziwienia.
 — Jakto, więcby Mania nawet za Łapandrowicza nie poszła?... Przecież to obywatel... Pan...
 — Nie mówmy już o tem — przerwała.