Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/191

przeczuciom pani burmistrzowej. W szczupłem tem, lecz dobranem kółku wyszła ona do pewnego stopnia na prorokinią: mąż pytał ją, dokąd wyjadą, kasjer — czy zostanie burmistrzem, a aptekarz — z jakich substancyj składają się amerykańskie krople od bólu zębów.
 Pani burmistrzowa była w tęczowym humorze, lecz choć rad i przepowiedni udzielała wszystkim, telegramu jednak rozpieczętować nie chciała, a nawet nie śmiała. W jej oczach, otworzenie koperty przed nabożeństwem byłoby złamaniem ślubu, świętokradztwem...
 Około drugiej po północy, gdy już nawet samowar zagasł, a połowa butelek stała pustych, wezwano do towarzystwa Ludwika. Wszedł chmurny, z oczyma błyszczącemi i nie usiadł, tylko stanął obok krzesła.
 — Ludwisiu! — zaczął burmistrz, którego nos co godzinę robił się podobniejszy do krwawnika. — Ludwisiu! chcemy ci zostawić, z przeproszeniem, pamiątkę...
 — Nieprawda! bo to ja mu chcę zostawić pamiątkę — przerwała burmistrzowa. — Muszę ci też powiedzieć, mój Ludwiku, żeś nie był ani tak bardzo złym, ani tak bardzo głupim, jak ci się zdawało...
 — Jak nam się zdawało — wtrącił burmistrz.
 — Szkoda tylko, żeś za dużo robił plotek i kompromitowałeś nas — ciągnęła pani.
 — Ja? — zawołał Ludwik — a to jakim sposobem?...
 — Takim, żeś niepotrzebnie wspominał o tym rzeźniku Trajkotnickim...
 — Przecież to był mój stryj i dobry człowiek...
 — Rzeźnik nie może być dobrym człowiekiem — zauważył aptekarz.
 — No, mniejsza o to — przerwała burmistrzowa. — Co było, to było, dość, że ja do ciebie już dziś pretensyj nie mam, i na pamiątkę zostawię ci... sto rubli...
 — Sto pięćdziesiąt — szepnęła Mania.