Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/192

 — Co? No, to sto dwadzieścia pięć — ciągnęła burmistrzowa — i garderobę po mężu...
 — Nie chcę nic — odparł Ludwik.
 — Ambitny! — zauważył aptekarz.
 — Przecież kochałeś nas... służyłeś nam... — wtrącił burmistrz. — Należy ci się od nas trochę, z przeproszeniem, wdzięczności.
 — Służyłem, to prawda! robiłem jak wół... ale... nie dla was...
 — Tylko dla kogo? — krzyknęła burmistrzowa.
 — Już ja wiem dla kogo! — szepnął Ludwik.
 Mania zasłoniła twarz rękoma, aptekarz i kasjer spojrzeli po sobie i uśmiechnęli się, burmistrz zakręcił się tak na krześle, jakgdyby chciał wleźć pod stół, a zsiniała z gniewu burmistrzowa, podniósłszy rękę, wrzasnęła:
 — Za drzwi, ty... znajdo!...
 Ludwik spojrzał smutnie na Manię i cofnął się.
 — Zostań! — krzyknęła Mania, nie panując prawie nad sobą.
 — Powiadam ci, idź za drzwi i ją ze sobą weź... jeżeli znajdziesz dach nad głowę — powtórzyła burmistrzowa.
 — Przecież to nasz krewny! — błagała Mania.
 — Niechże wam Bóg to wszystko wynagrodzi! — rzekł Ludwik i wyszedł.
 Było już około trzeciej rano. Ludwik, nie wiedząc gdzie iść, błąkał się po rynku i sąsiednich ulicach. Usłyszał jakiś turkot, zobaczył biedkę, unoszącą posłańca miejscowego Rotszylda, lecz nie zwrócił na to uwagi.
 Około czwartej, wszedł znowu na rynek i zbliżył się do studni, chcąc przemyć oczy. W tej chwili ktoś dotknął jego ramienia. Był to Josek, faktor burmistrza, a zarazem prawa ręka małomiasteczkowego bogacza Abusia.
 — Wielmożny panie! — szepnął Josek. — Abuś wielmożnego pana prosi.