Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/193

 — Co to znaczy? — spytał zdumiony Ludwik.
 — Niech wielmożny pan pójdzie, to się dowie!
 Gdy weszli do domu Abusia, bogacz już nie spał. Zobaczywszy Ludwika, zdjął czapkę z głowy, posadził gościa na kanapie i rzekł:
 — Pan wie, jaką to depeszę przysłali do burmistrza z Warszawy?
 — O wygranej na loterją...
 — I, nie! — odparł Żyd z uśmiechem.
 — Więc o czem? — spytał Ludwik.
 — O tem, że... ten Trajkotnicki, ten rzeźnik, umarł...
 — O mój Boże!... o mój stryju!... — jęknął Ludwik i zalał się łzami.
 — Czego pan płacze? — spytał Abuś, bystro wpatrując się w Ludwika.
 — Przecież on mnie do dziesiątego roku wychował, on mnie tu wysłał, żeby mi było lepiej na świecie...
 — Nu, nu!... i było panu bardzo lepiej! — mruknął Żyd z uśmiechem.
 — Nie on temu winien...
 — Mniejsza z tem — ciągnął Żyd. — Umarł, to niech mu Pan Bóg da wieczne odpocznienie. Ale on, widzi pan, zostawił kamienicę i dwadzieścia tysięcy gotówki...
 — No, to zawsze będą mieli pieniądze, choć nie wygrali — rzekł Ludwik.
 — Niby kto taki?
 — Naturalnie, że moi opiekunowie.
 — Oni nie będą nic mieli, bo on... panu wszystko zapisał!
 — Mnie?... — krzyknął Ludwik, chwytając się za głowę.
 — Tak, panu! — mówił Abuś. — A teraz zwróci mi pan osiem złotych za posłańca do telegrafu?
 — Zwrócę.
 — A zapłaci pan dziesięć tysięcy długów burmistrza?
 — Phy! chyba zapłacę.