Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/200

roby w małą walizkę, wziął kilkadziesiąt egzemplarzy swojej rozprawy i wrócił do zajazdu zupełnie gotów.
 — Cóż, niema innych furmanów? — spytał.
 — Niema i nie będzie.
 — W takim razie jadę z tobą.
 — A ile pan da?...
 — Jakto ile?... Chciałeś przecie trzy ruble.
 — Nu, to prawda! ale teraz chcę pięć rubli. Poco pan nie dał zadatku?...
 Pan Jacek napróżno gniewał się, targował, wychodził... Uparty Żyd nie opuszczał ani grosza i zmusił wkońcu do kapitulacji wielkiego publicystę.
 — No, niech cię licho porwie!... Dam ci pięć rubli, ale pod warunkiem, że nikogo więcej nie weźmiesz.
 — Kogo mam wziąć?... — spytał Żyd, podsuwając koniom szaflik wody.
 Niebawem furman, jego pomocnik i sługa hotelowy wzięli się do zaprzęgania, a niedługo potem bryka unosząca Jacka i jego broszury potoczyła się ku Wydrwiszkom. Zaraz jednak za bramą oberży zatrzymały ją jakieś głosy płaczliwe i kilka fizjognomij płci obojej ukazało się w okolicach siedzenia.
 — Co to jest? — zawołał mój przyjaciel.
 — Nic, proszę pana! To tylko ten stary chce, żeby go trochę podwieźć!
 — A cóż znaczy ta kobieta?
 — To żona — ona go chce odprowadzić.
 — Niegodziwcze! — krzyknął Jacek — mówiłeś, że nie będzie już ani jednej osoby!...
 — Co to za osoby? Wiu! heta!... Oni takie osoby jak ja hrabia!
 Za rogatkami zjawił się nowy pasażer i bryka stanęła.
 — Czego stajesz?... dosyć tych popasów! — wołał zirytowany pan Jacek.