Strona:PL Bolesław Prus - Nowele, opowiadania 01.djvu/210

z palców, czem rozochocony Utopowicz mówił jeszcze dłużej, a wreszcie zakończył:
 — Spodziewamy się, że szanowny pan raczy skromne nasze towarzystwo zaszczycić swoją obecnością?
 — Nie słyszę! — odpowiedział starzec, widząc, że mówca już zamknął usta.
 Jacek powtórzył zaproszenie głosem podniesionym i znacznie treściwiej.
 — Więc to będzie wieczór, kolacja? — spytał emeryt.
 — Coś w tym guście.
 — A nie wiesz pan, co dadzą?... Bo jeżeli jesiotra, to nie pójdę!
 Utopowicz zapewnił go, że jesiotra nie będzie, a uspokojony starzec już znacznie weselszym tonem zapytał:
 — Któż pan jesteś?...
 — Literat!
 — Aaa!... I skądże to?
 — Z Warszawy!
 — Aaa!... A znasz pan panią Lucynę?
 — Wszyscy ją znamy!
 — Święta kobieta! — zawołał rozrzewniony starzec — jak ona musi jeść gotować... Ja mam wszystkie jej dzieła i radzę panu w tym tylko duchu pisywać, jeżeli chcesz zajść daleko!
 Wyszedłszy od emeryta, Jacek spotkał na ulicy pisarza sądu, który go zawiadomił, że drugi doktór miejski a zarazem śmiertelny wróg Puszczalskiego, dla miłości ogólnego dobra, zgodził się być u niego na wieczorze, pod tym jednak warunkiem, że z gospodarzem rozmawiać nie będzie i ręki mu nie poda.
 — Cóż Puszczalski na to? — spytał ciekawie Utopowicz.
 — Nazwał go starym osłem.
 — A on co na to?
 — On nazwał go znowu trucicielem.
 Po tem wyjaśnieniu dwaj młodzi ludzie poszli obejrzeć